Gisteravond, na lange tijd, gezellig uit eten geweest met manlief. Tijd voor elkaar en zo zag hij me ook weer eens in “gewone kleren” ipv werk/sport- of “paardrij” outfit… Toen hij even wegliep naar het toilet had ik tijd om eens rond te kijken en te luisteren naar het gegons, gelach, de drukke bediening en alles eromheen.

De afgelopen dagen had ik wat pieker-momenten en of dat de tijd van de maand is, het grauwe weer, het te laat naar bed gaan of m’n eigen suffe gedachten, ik was er klaar mee !

De voorgaande 2 weken hebben lieve mensen in m’n omgeving afscheid moeten nemen van hun dierbaren en ken ik een paar mensen die op dit moment niet zelf in de gelegenheid zijn om te bepalen waar zij willen gaan of staan. Hetzij door fysieke-, hetzij vanwege andere oorzaken.
Ik keek de zaak door en zag buiten mensen staan met een drankje, voorbij lopen met tassen en ook daar een “veilige”, vrije wereld.

‘s Morgens mocht ik lesgeven aan een superleuke groep ouderen en na de les sprak ik een vitale heer die morgen 77 jaar wordt. Hij viert zijn verjaardagen pas sinds vorig jaar, daar hij ineens dacht “je weet nooit hoelang je het leven nog kan vieren…!!”

Toen ik gisteren dus even alleen zat rond te kijken in het restaurant, bedacht ik wat een rijk mens je toch bent als je je kunt bewegen, de vrijheid hebt te bepalen waar je wanneer wilt zijn en het geluk hebt niet bezig te hoeven zijn met zaken die we vaak vanzelfsprekend vinden.

Ik zat op m’n stoel, spande even iedere spier in m’n lijf aan om te voelen, wiebelde wat heen en weer en voelde me een gelukkig mens.
Terwijl m’n leven heel gewoon is… !?