Afgelopen week ging ik langs bij de autodealer en de kleine reparatie die moest plaatsvinden , kon direct worden uitgevoerd. Ik nam plaats in de wachtruimte alwaar een oudere heer (83 hoorde ik later) de krant las en rommelde nog wat in mijn tas. Meestal pak ik dan m’n telefoon om berichten te checken etc. “Je kent het wel….”

Ineens besloot ik om dit nu eens NIET te doen, maar gewoon even alleen maar te zitten en m’n gedachten te laten gaan. Ik zette de tas op de grond, draaide de dop van een flesje water en tegelijkertijd vouwde de heer zijn krant op. We hadden even oogcontact, glimlachten en er ontstond spontaan een leuk gesprek; over vroeger, over werk, over auto’s etc.

Toen de monteur terugkwam met mijn sleutel, gaven we elkaar een hand en bedankten daarbij voor het leuke gesprek.
Vervolgens sprak hij de woorden die m’n.dag een gouden randje gaven:
“Toen u zojuist ging zitten, was ik benieuwd of u uw telefoon zou pakken.
Ik waardeer het heel erg dat u dat niet gedaan heeft en we even zo’n leuk gesprek hadden…”

Dat was ik helemaal met hem eens….