Er was eens een roos die wat minder geluk had dan zijn vrienden. Tijdens het inpakken van het hele stel brak hij zijn steel. Op dat moment was dat nog niet zo’n probleem, want omdat hij tussen de rest in hing viel het nog niet op dat hij niet helemaal zichzelf was. Ook in de emmer in de supermarkt, tussen de andere bossen, was het niet te zien dat hij een probleem had.

Hij maakte zich echter grote zorgen, want als zijn team verkocht zou worden en al zijn vrienden lagen 1 voor 1 op de plank om hun stelen schuin af te laten snijden, zou hij door de mand vallen.

Iedere keer als er iemand voor het schap stond, brak het zweet hem uit en duimde hij dat ze toch alsjeblieft konden blijven staan met zn allen, tot de houdbaarheidsdatum was overschreden en ze gezamenlijk zouden verdwijnen in de kliko.

Hij was er namelijk van overtuigd dat niemand zo’n halve roos mooi vond en dat hij eenzaam en alleen in de groenbak zou verdwijnen, zonder zijn vrienden ooit nog te zien. De arme roos sliep niet meer en kon nauwelijks nog water opnemen. Maar deed zijn uiterste best te blijven stralen en niet uit de toon te vallen.

Vandaag was het toch zover, ze werden verkocht en inderdaad viel het bij het uitpakken meteen op dat hij “anders” was.
“Dat was het dan….” dacht hij gelaten en verdrietig…

Maar nee! Degene die zijn team had gekocht vond het geen probleem. Ze sneed zijn stompje schuin af en zie, hij kreeg een ereplek, naast zijn vrienden in een (nep, dat dan weer wel) zilveren vaasje.
Hij kon het nauwelijks geloven maar zijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon!

Hij beloofde te stralen en zich nooit meer af te vragen of hij wel goed genoeg was….
Je vasthouden aan anderen werkt best een poosje, maar uiteindelijk moet je het toch zelf doen.

Geloof in jezelf en wees de beste versie van de persoon die je bent. Wat je ook denkt dat anderen van je zullen vinden…

Voor niks zorgen gemaakt….