Ik ben op de wei om “snel snel” uit te mesten en voer klaar te zetten. Nu even geen tijd om iets met paard te doen, want ik mag straks een lezing over voeding en een leuke groepsles geven.
Dat heb ik gisteravond al uitgebreid en “nog meer dan anders” voorbereid daar ik deze groep op de betreffende locatie niet ken.
Stom genoeg kan je me midden in de nacht wakker bellen en ik improviseer een les, maar daar dit “nieuw” is geeft dat meer druk…. geef ík mezelf meer druk.

Op de wei is altijd wel wat te doen en ik wil mn tijd dan ook nuttig besteden. Hup hup hup…. en ik voel een lichte hoofdpijn opkomen.
Hup hup hup “aspirientje voor noodgevallen” uit de auto pakken en doorrrr….
Ik neem hem in bij de picknicktafel die uitkijkt op de paarden.
Hoelang heb ik nog? 20 Minuten !! Oooh dan kan ik nog….

Ineens hoor ik vogeltjes, het gekauw van de paarden die ik net gevoerd heb en zie dat zij zich niet druk maken.
Weet je wat, ik hoef nog éven niets, behalve zitten, kijken, luisteren, voelen én genieten. 

Genieten, als ik daar toch eens perfectionist in kon zijn…